ندی پیش بود که شهردار تهران از ساخت هتلهای ۵ تا ۷ ستاره در ۸ بوستان تهران با جلب مشارکت بخش خصوصی هر زاکانی هدف از این اقدام را گره‌گشایی از اقتصاد تهران خوانده اما باید «مردم» بهعنوان صاحبان اصلی شهر را بپرسد از چند حوزه‌ی عمومی به گروه‌های ثروتمند جامعه میبرند و فرآیند بهزیستی مردم در چنین مکانیسمهایی را چگونه میتوان تبیین کرد؟.
حمیدرضا بیژنی، جامعه شناس در گفت‌وگو با ایسنا، در واکنش به این خبر اظهار کرد: ملتها و دولتها در هر زمان و مکانی که قرار داشته باشند، آرمانها، اهداف و چشم اندازهای را باید بر شرایط اقلیمی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی خود تعریف کرد که در نظر گرفتن آن نقطه بهعنوان. هدف، سعی کنید تا تلاش‌های خود را جهت نیل به آن منطبق کنند.
وی افزود: این مهم از نگاه ارزش گذشته است همیشه باید مورد بازنگری قرار گیرد تا از صحت حرکت دا.
این جامعه شناس بابیان اینکه یکی از مهمترین جلوه های شناخت حرکت صحیح در جهت دستیابی به اهداف، توجه به شیوه های مدیریتی، برنامه ریزی، تطابق و سنجش دائمی آن با نقطه آرمانی مشخص شده است، گفت: این آزمون ها به شکل نهایی توسط ساختارهای معین و مدون از پیش‌بینی‌شده برای انجام می‌گیرد و گاه بهواسطه جلب توجه می‌کند به برخی اخبار و سیاست‌گذاری‌های مدیریتی در سطح خرد و کلان مورد توجه افکار عمومی و یا خواص جامعه می‌پردازد که برای ایجاد آرامش مجدد، نیازمند ارائه پاسخی درخور است تا حرکت در مسیری را که می‌تواند نشان دهد.
بیژنی با اشاره به اینکه یکی از خبرهایی است که در چند روز گذشته از این منظر بسیار حائز به نظر می رسد، خبر “احداث هتل هایی چندستاره در بوستان شهر تهران است” گفت: ارائه این خبر بهمنظور بیان پویایی مدیریت شهری در جهت دستیابی به سطح بالاتری از توسعه و رفاه اجتماعی برای شهر تهران و شهرها مطرح شده است اما ماهیت خبر از نگاهی علمی و نظری جامعه شناختی، عدول از مسیر آرمانهای انقلابی حکایت دارد، اما چگونه ?.
وی افزود: طی نیمقرن مطالعات متنوعی در زمینه شهر و جامعه شهری در اقصی نقاط جهان صورت گرفته است. یکی از عناوین مهمی که در این مطالعات مطرح شده، موضوع «حق بر شهر» است. از این منظر شهرنشینی دیگر تنها به معنای ساختن بزرگراه، آسمانخراش، تونل، پارک و بناهای مختلف نیست، بلکه نکته حائز در مدیریت و ساخت شهری است که شهر باید از امکانات لازم برای تقویت و رشد فرهنگ جامعه بشری باشد.
این جامعه‌شناس مشخص کرد: آنچه در شهرنشینی باید مورد توجه قرار گیرد مجموعه‌ای از حقوق است که از. این حقوق که مکان‌های مختلف را در برمی‌گیرند عبارتند از احساس راحتی و آرامش، حقی از سلامتی، حقی که برای زندگی و تفریح و سایر مواردی که به بهزیستی آحاد جامعه در فضای شهری می‌شود. این موضوع در کنار اهمیت انطباق برنامه‌ریزی‌ها و سیاست‌گذاری‌ها با آرمانها و اهدافی است که مشروعیت و اعتبار حاکمیت و مدنظر آن را بررسی می‌کند.
بیژنی بابیان بر این اساس است که یک بنیادین را می توان نقطه اتکایی مناسب برای قضاوت درباره تصمیم ساخت هتل در بوستانها داد و آن قرار دادن “نسبت ساخت هتلهای چندستاره – که بهره مندی از رفاه مالی و بهره مندی از آن مخصوصاً مرتبط به بخشهای بسیار خاص است -). با عدالت‌طلبی و عدالت محوری که بهعنوان اصلی‌ترین ارکان انقلاب اسلامی و مهمترین نشان مردمی آن‌هاست. فت: آیا کاهش حوزه عمومی شهری و فضای طبیعتی که می تواند در اختیار عموم مردم قرار گیرد به نفع بخش های بسیار محدودی از جامعه ای است که در جایجای ایران و جهان نقاط هدف گردشگری برای آنها وجود دارد که می تواند در بهبود شرایط رفاهی و تفریحی آحاد مردم به نحوی مؤثر باشد. باشد ؟
این جامعه شناس ادامه داد: در سال های اخیر حرکتی به سمت سبک های برنامه ریزی و سیاست گذاری متداول در توسعه یافته ها بستری را ارائه می دهد که مدل های شهرسازی بهسوی پیوندی مستحکم و چندوجهی میان بخش های خصوصی، نخبگان شهری و مدیران دولتی، بازتولید فضای شهری را به سود سود ارائه می دهد. سرمایه‌دار جامعه جهت دهی کرده است که به شکلی خودآگاه یا ناخودآگاه آحاد جامعه را بهواسطه نادیده گرفتن آنها در نقش آفرینی و کنشگری در فرآیند توسعه، بخش‌هایی از آنها نیز می‌گیرد.
بیژنی با طرح این پرسش که “آیا چنین سبکهای مدیریت و برنامهریزی که بهعنوان تابعی از الهیات و تحت نظارت هژمونی نئولیبرال تجلی میابد با عدالتطلبیهایی هستند که عموما در رسانه های جمعی رسمی مورد فشار قرار می گیرند سنخیتی دارد؟” عنوان کرد: یکی از مهمترین چالشهایی که در سطح مدیریتی با آن وجود عدم وجود تصمیم گیری اشرف و تصمیم سازان به انواع مدلهای مدیریتی و از آن مهمترها در شناخت صحیح مدلهای مدیریتی با عقبه هستی شناختی آنها است. به همین دلیل است که در واقعیت با تصمیمی می‌شویم که با شعار یک آرمان و هدف والا تبلیغ می‌شود، به صورت بالفعل نتایج معکوس را به ارمغان می‌آورد.
وی افزود: این در حالی است که سیستم برنامه‌ریزی‌کننده‌ها را با توسعه اقتصاد شهری به دست آورده است.
این جامعه‌شناس ادامه داد: در این میدان مردم چه جایگاهی دارند؟ مردم بهعنوان صاحب اصلی شهر چه اشاره ای از تخصیص حوزه های عمومی به گروه های ثروتمند جامعه میبرند و فرآیند بهزیستی مردم در چنین مکانیسمهایی را چگونه میتوان تبیین کرد؟ آیا ساختن هتل در فضاهای عمومی به سطح رفاه و تفریح جامعه کمک می کند یا همین معدود فضاهایی را که در اختیار آنها قرار می دهد را تحت سلطه گروه های سرمایه دار و بخش های خصوصی قدرتمند قرار می دهد؟.
بیژنی اضافه کرد: آیا تبدیل شدن به معدود بخش های تفریحی و خوشبختی مردم به بازارهای کسب و کار به معنای تبدیل محل زندگی مردم به عرصه مبادلات اقتصادی تعریف نمی شود؟.
وی بابیان اینکه آیا بناست شهر تهران به حوزه‌های توسعه‌ی مالی بخشهای خصوصی بزرگ تبدیل می‌شود یا بک است. گفت: آیا در شرایطی که حرکتی برای خرید چند متر زمین و مسکن برای خود نیست، بهتر است تا سرمایه گذاری ها به سمتی باشد که به جای بهبود فضای کسب و کار بخش های خصوصی بزرگ، توانمندسازی مردم را به ارمغان آورد؟ یا مدیریت سرمایه‌های کلان به نفع جریان تولید و فضای عرصه‌ای پایدارتر در جهت دستیابی به آرمان
انتهای پیام